Vroeger, toen de dieren nog spraken en we nog nicknames gebruikten online (thanks Zuck), was ik beweeglijk, mobiel, fit, strak en gezond. Veel inspanning vroeg dat niet. Ik was jong, elastisch en rijbewijsloos.
Vorig jaar, aan de vooravond van mijn midlife crisis, viel me op dat dat beweeglijke, mobiele, fitte, strakke en gezonde zwaar op de achtergrond was geraakt. Een drukke kantoor- en on the road-job met weinig tijd voor gezonde voeding, onbewust veel zitten op kantoor en in de wagen, een onregelmatige levensstijl zorgden voor extra kilo’s, pijntjes en een gemis aan beweging. Ik had ook de drang om mijn hoofd leeg te maken, stress te kanaliseren, me fitter te voelen in dit lichaam en iets aan te kunnen met die niet-aflatende energie.
Dus: hoe begin je te bewegen? Waar start je als late dertiger? Yoga en hot yoga deed ik al en zijn me te statisch. Lopen vind ik saai. Teamsporten zijn verplicht in groep (ik hou niet van verplichtingen). Fitnessabonnementen komen en gaan maar ik raak nooit in de fitness.
Je gaat natuurlijk naar je netwerk, aka Facebook (thanks Zuck) en je stelt de vraag aan je sportvrienden en -kennissen.
De respons was interessant – plots bleek dat mijn vrienden schermen, rugby’en, golfen, volleyballen, volksdansen, krav maga’en, tafeltennissen, crossfitten, pilates doen, badmintonnen, handballen, muurklimmen, cardio-kickboxen, aquagymmen, volksdansen, van kettlebell swings doen, …
De meest bruikbare tip was een heel eenvoudige: bouw eerst conditie en fysieke en mentale kracht op. Daarna zie je wel verder. Terecht, het is al te gemakkelijk verkeerd te trainen, je knieën kapot te lopen of een afkeer van sport op te doen.
En toen ging het snel: een wel zeer sportieve klant verwees mij door naar een personal trainer en mijn gedreven partner startte haar eigen project Madam Vélo op. Ik kocht een fiets, wat gear (Polar M400, basiskledij), begon te letten op hartslag en uithouding, vroeg raad aan de coach en de fietsvrienden (dank u Caren, Tanja, Sven, Jeffrey) en sportte verbazingwekkend genoeg een basisconditie bijeen.
Tien trainingen, acht maanden en 1.000 afgelegde kilometers later en nu fiets ik met plezier 40km, ben ik beginnen te lopen (ik vind het nog steeds saai), verschuift mijn gewicht van bandjes naar spieren en is mijn eerste idee bij een stralende hemel “Hoera! Sport!” Waarlijks wonderlijk.
Maar het àllerbeste gevoel is dat ik niet meer buiten adem ben als ik een trap opmoet, dat ik veel beter slaap, dat ik eindelijk fysiek moe ben in plaats van een hoofd vol watten te hebben, dat ik adrenaline door mijn lijf voel gieren (heerlijk!) en dat ik me mentaal en fysiek sterker, weerbaarder en gelukkiger voel.
Sporten – ik kan het alleen maar aanraden. Uw lijf en geest zullen u dankbaar zijn. En als u me nu wil excuseren – ik moet dringend gaan bewegen.